سیستم اعلام حریق چیست و چگونه کار می کند؟

سیستم اعلام حریق چیست؟

یک سیستم اعلام حریق مجموعه ای از تجهیزات اعلام حریق نظیر دتکتور دود، حرارت، شعله و گاز است که برای تشخیص علائم حریق و هشدار دادن از طریق آژیرها و فلاشرها استفاده می شود. طراحی، اجرا و استفاده درست از این سیستم، میتواند جلوی بسیاری از خطرات جانی و مالی را بگیرد. اما شاید برای شما جالب باشد دانستن این مطلب که با توجه به اهمیت بالای سیستم های اعلان حریق در پروژه های صنعتی و ساختمانی، اما متاسفانه بیش از 90درصد پروژه های سیستم های اعلان حریقی که در کشور کار می شوند، نهایت پس از چند ماه خاموش و بلا استفاده می شوند.

همچنین امروزه از سیستم های اعلام حریق به طور گسترده در ساختمان ها و اماکن مسکونی و صنعتی استفاده می شود تا خسارت های ناشی از حریق را به حداقل برسانند و همچنین برای اطلاع دادن به ساکنین ساختمان در مواقع بروز حریق از این سیستم ها استفاده می شود تا حدالامکان از تلفات جانی جلوگیری شود.

اعلان حریق یا اعلام حریق؟

معمولا در نامه نگاری های بین شرکتی دیده می شود که کارفرما سرتیتر موضوع نامه خود اعلام حریق ذکر کرده و در جواب از طرف پیمانکار و یا مشاور کلمه اعلام را دریافت می کند و یا بالعکس.

اعلان: در لغت به معنای آشکار کردن و ظاهر کردن (لغت نامه دهخدا)

اعلام: در لغت به معنای آگاه کردن یا هشدار دادن (لغت نامه دهخدا)

با توجه با اینکه در سیستم های اعلان حریق عمل آشکار کردن و ظاهر کردن (آگاه کردن) اتفاق می افتد، اصطلاح صحیح همان سیستم اعلان حریق می باشد.

برای تجهیزاتی مانند آشکارسازها، مرکز کنترل بهتر است از اصطلاح اعلان حریق استفاده نمود. (نظیر آشکارساز دود اعلان حریق، شستی اعلان حریق، کنترل پنل اعلان حریق و…)

برای تجهیزاتی مانند آژیر و فلاشرها می توان از اصطلاح اعلام حریق استفاده نمود. (نظیر آژیر اعلام حریق، فلاشر اعلام حریق و…)

به عنوان مثال در دستور العمل آتش نشانی تهران در خصوص سیستم های اعلان حریق، موضوع این دستور العمل، تحت عنوان “ضوابط ملاک عمل سیستمهای کشف و اعلام حریق” ارائه شده است و کاملا صحیح است و اگر قرار بود کلمۀ کشف از این عنوان حذف می شد، باید کلمۀ اعلام نیز به اعلان تغییر پیدا می کرد و عنوان کامل این دستور العمل به “ضوابط ملاک عمل سیستم های اعلان حریق” تغییر پیدا می کرد. اما چون کلمه کشف را بصورت مجزا در عنوان این دستور العمل ذکر کرده، بنابراین نمی توان ایرادی به این عنوان گرفت و صحیح می باشد.

همچنین در کتاب “مهندسی سیستم های اعلان حریق” نوشتۀ مهندس محمد موسی زاده نیز این موضوع در سرتاسر کتاب با دقت و ظرافت رعایت شده است.

تاریخچۀ سیستم اعلان حریق

از تاریخچه ثبت شده، انسان­ها دریافتند که واکنش سریع به حریق در کنترل آن مهم است. در چند قرن­ اخیر، زمانی که کسی متوجه آتش سوزی می­ شد، نگهبانان شیفت شب با استفاده از زنگ دستی به گروه­ ها یا ادارات آتش نشانی اعلام خطر می­کردند؛ یا خدمتکاران کلیسا زنگ­های کلیسا را به صدا در می آوردند؛ یا به وسیله سوت بخار کارخانه، به آتش نشانی خبر داده می­شد. متأسفانه این سیستم­ها خیلی دقیق نبودند و اغلب اداره آتش نشانی را به محل اشتباه راهنمایی می­کردند. اما با ظهور تلگراف که توسط ساموئل اف. بی. مورس اختراع شد، سیستم ­گزارش حریق به مأموران آتش نشانی دقیق تر و سریع تر شد.

در سال 1847، نیویورک اولین شهر ایالات متحده بود که ساخت سیستم اعلام حریق مورد نیاز را با ایجاد خط تلگراف، با نصب تیر در زمین … برای ارتباط اعلام حریق از شهرداری به ایستگاه­های آتش نشانی مختلف و با ساخت زنگ­های ناقوسی مختلف با استفاده از اختراع مذکور آغاز نمود. مهندس ارشد این شهر کورنلیوس اندرسون، وعده ساخت سیستم اعلام حریق پیشنهادی را در گزارش سالانه 1847 به طور خلاصه شرح داد. این سیستم تقریبا برای جلوگیری از وقوع تمامی اعلام­ های حریق اشتباه بود، و همزمان اعلام مربوط به حریق را در تمامی بخش­ های شهر با اطمینان و سرعت ارسال می­کرد؛ که این می توانست وسیله­ ای برای صرفه جویی سالانه در شهر تا مبلغی تقریباً برابر با هزینه نصب، تعمیر و نگهداری آن باشد.

در تاریخ 30 آوریل سال 1852، ظرف 24 ساعت که این سیستم­ ها در سرویس قرار داده شدند، یک آلارم هشدار برای حریق از خیابان کازوی منتقل شد.